تنظیم خانواده و عوامل موثر بر آن در زوجین مبتلا به تالاسمی مینور مراجعه کننده به مرکز تالاسمی بندرعباس

مقدمه: با نگاهی به افزایش بی رویه جمعیت در چند دهه گذشته و رو به رشد بودن آن در آینده و با توجه به ازدواج های مرسوم خویشاوندی، بیماری تالاسمی در ایران گسترش قابل توجهی یافته است. یکی از راههای پیشگیری از تولد کودکان تالاسمی، استفاده از برنامه های تنظیم خانواده می باشد. هدف از این مطالعه توصیفی تعیین وضعیت تنظیم خانواده زوجین تالاسمی مراجعه کننده به مرکز تالاسمی بندرعباس می باشد. روش کار: در این مطالعه توصیفی 300 زوج مبتلا به تالاسمی مینور در یک نمونه گیری مبتنی بر هدف و در دسترس مورد پرسشگری قرار گرفتند. پرسشنامه در برگیرنده اطلاعاتی در زمینه مشخصات عمومی، وضعیت بارداری های قبلی و فعلی، وضعیت تنظیم خانواده و بخش مربوط به بیماری تالاسمی بود. جمع آوری اطلاعات در یک مرحله و از طریق مصاحبه سازمان یافته صورت پذیرفت. نتایج: نتایج نشان داد که در زمان پژوهش 87.3درصد زوجین از بارداری پیشگیری می کردند که روشهای پیشگیری انتخاب شده عبارت بود از: 40.5% قرص های ضد بارداری، 21% توبکتومی و 38.5% سایر روش ها. از مجموع 300 زوج 12.7% هیچ گونه روش پیشگیری استفاده به عمل نمی آوردند. علت عدم پیشگیری در اکثریت پرسش شوندگان (28.9%) به دلیل عدم اطلاعات کافی در زمینه روش های جلوگیری از بارداری بود. همچنین یافته های پژوهش حاکی از آن است که 71.3% زوجین مبتلا به تالاسمی مینور آموزشی لازم در خصوص تنظیم خانواده دریافت نکرده اند. این مطالعه نشان می دهد سطح تحصیلات زنان (p<0.01) و سطح تحصیلات همسر (p<0.004) همچنین تعداد فرزندان سالم (p<0.05) از عوامل موثر در پیشگیری از بارداری می باشد. بحث: نتایج حاصل، کیفیت نازل ارایه خدمات تنظیم خانواده در زمینه آموزش را مطرح می نماید لذا با توجه به مشکلات و نیازهای زوجین مبتلا به تالاسمی مینور در ارتباط با استفاده از روشهای پیشگیری، تدوین یک برنامه آموزشی امری ضروری به نظر می رسد.